Titanic (1997) คือบทกวีแห่งโศกนาฏกรรมที่ถูกถ่ายทอดผ่านจอภาพยนตร์อย่างสง่างามและเจ็บปวด มันไม่ใช่เพียงหนังรัก แต่มันคือการร้อยเรียงเรื่องราวของความฝัน ความเหลื่อมล้ำ และความรักที่เกิดขึ้นท่ามกลางหายนะครั้งใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์มนุษย์ หนังพาเราย้อนกลับไปสู่ปี 1912 สู่เรือไททานิก เรือเดินสมุทรที่ได้รับการขนานนามว่าไม่มีวันจม ก่อนจะกลายเป็นสัญลักษณ์ของความเย่อหยิ่ง ความประมาท และความสูญเสียที่เกินกว่าจะวัดได้ด้วยตัวเลข
เรื่องราวดำเนินผ่านมุมมองของ โรส เดอวิตต์ บูเคเตอร์ หญิงสาวชนชั้นสูงผู้ถูกกำหนดชีวิตไว้โดยครอบครัวและสังคม เธอถูกจับคู่แต่งงานกับชายผู้ร่ำรวยแต่ไร้หัวใจ เป็นชีวิตหรูหราที่เหมือนจะสมบูรณ์แบบในสายตาคนภายนอก แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยกรงขังที่มองไม่เห็น จนกระทั่งเธอได้พบกับ แจ็ค ดอว์สัน หนุ่มศิลปินชนชั้นแรงงานผู้มีหัวใจเสรีที่ขึ้นเรือมาด้วยตั๋วชั้นสามที่ได้จากการเล่นไพ่ แจ็คไม่ใช่คนที่มีสิ่งของมอบให้เธอมากมาย แต่เขามีอิสรภาพ มีสายตาที่มองเธออย่างเข้าใจ มีชีวิตที่ไม่ต้องถูกควบคุมโดยคำว่า “เหมาะสม”
ตลอดเวลาในเรือ แจ็คและโรสค่อยๆ พัฒนาความสัมพันธ์จากความแปลกหน้า กลายเป็นความเข้าใจ และท้ายที่สุดคือความรักที่เปลี่ยนชีวิตของเธอไปตลอดกาล ความรักที่เกิดขึ้นในระยะเวลาเพียงไม่กี่วัน แต่กลับทรงพลังพอที่จะทำให้เธอยอมทิ้งกรอบชีวิตเดิม ๆ และกล้าที่จะเป็นตัวของตัวเอง
แต่แล้วโลกของพวกเขาก็พังทลายลงเมื่อไททานิกพุ่งชนภูเขาน้ำแข็ง ฉากหายนะที่ตามมาถูกถ่ายทอดด้วยความละเอียดลออและสะเทือนใจ เรือค่อยๆ จมลงท่ามกลางเสียงกรีดร้องและความโกลาหล คนรวยได้ลงเรือก่อน คนจนถูกกักไว้ข้างล่าง น้ำแข็งไม่เพียงแต่ทำลายเรือ แต่มันยังตอกย้ำความเหลื่อมล้ำของสังคมในยุคนั้นได้อย่างแหลมคม ทุกฉากในช่วงไคลแมกซ์ถูกถ่ายทอดออกมาด้วยจังหวะที่พอเหมาะพอดี ไม่เร่ง ไม่ช้า แต่นำพาผู้ชมให้จมดิ่งไปกับความโศกเศร้าและความรักที่ต้องแลกมาด้วยชีวิต
ลีโอนาร์โด ดิคาปริโอ ถ่ายทอดความสดใสและความกล้าหาญของแจ็คได้อย่างมีเสน่ห์ ส่วนเคต วินสเล็ต ในบทโรส คือภาพของหญิงสาวที่เปราะบางแต่เปี่ยมพลัง ทุกคำพูดของเธอ ทุกแววตา มีทั้งความกลัวและความกล้าอย่างซ้อนทับกัน เพลง My Heart Will Go On ที่คลออยู่เบื้องหลัง ไม่ได้เป็นแค่เพลงประกอบภาพยนตร์ แต่คือเสียงสะท้อนของหัวใจที่ยังเต้นอยู่ แม้ทุกอย่างจะจมลงสู่ก้นมหาสมุทรแล้วก็ตาม
ไททานิก ไม่ได้สอนเพียงเรื่องความรัก แต่ยังสอนให้เข้าใจว่าชีวิตมนุษย์นั้นเปราะบางเพียงใด เราอาจหลงคิดว่าเราควบคุมทุกอย่างได้ สร้างเรือที่ไม่มีวันจม สร้างเส้นทางชีวิตที่วางแผนมาอย่างดี แต่เพียงแค่ภูเขาน้ำแข็งก้อนเดียว ทุกอย่างก็สามารถพังทลายลงได้อย่างไร้ความปรานี
ท้ายที่สุด หนังเรื่องนี้ไม่ได้จบลงด้วยความตายของแจ็ค หรือการรอดชีวิตของโรสเท่านั้น แต่มันจบลงด้วยคำถามที่อยู่ในใจผู้ชมเสมอว่า ถ้าเป็นเรา ถ้าเรามีเวลาอีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงจะใช้ชีวิตอย่างไร เราจะกล้ารักแบบไม่กลัวเสียใจไหม และเราจะยอมปล่อยมือจากสิ่งที่เคยยึดมั่นไว้ได้หรือเปล่า Titanic ไม่ได้เป็นแค่หนังรัก แต่เป็นภาพยนตร์ที่เล่าเรื่องของมนุษย์ ความรัก และความเปราะบางของชีวิตอย่างลึกซึ้งและงดงามไม่รู้ลืม
